To me my drawings have shown to be true guides.

Mirrors of a sort. Often showing me what I need to see, hear or feel. Giving me a direction, a nudge, or simply just cheering me on to explore further that what I already had started diving in to.

The funny thing is that while working on them I am not conscious of what that could be. What direction it will take me. What it might reveal.

Only after I am done drawing and writing it seems I am able to zoom out, gain a new perspective, and fully receive that what it is it wants to tell me. 

Not this time, not this drawing.

This time I am fully aware. This time, with every pencil scribble, I feel its spirit. 

My spirit.

Instead of coming through me, this drawing is an expression of me.

And this is where my words stop.

I just can not describe in how many ways it moves me.

I am truly in awe…

With love,

B.

Voor mij zijn mijn tekeningen ware gidsen gebleken.
Een soort spiegels. Ze laten me vaak zien, horen of voelen wat ik nodig heb. Geven mij een richting, een porretje, of ze moedigen me simpelweg aan verder te onderzoeken dat waar ik reeds begonnen was in te duiken.

Het grappige is dat terwijl ik aan ze werk ik me niet bewust ben van wat dat zou kunnen zijn.

Welke richting het me zal brengen. Wat het wellicht zal openbaren.

Pas als ik klaar ben met tekenen en schrijven lijkt het of ik in staat ben uit te zoomen, het vanuit een nieuw perspectief kan benaderen, en volledig kan ontvangen dat wat het me vertellen wil.

Deze keer niet. niet met deze tekening.

Deze keer besef ik het me volledig. Deze keer voel ik met elke potloodstreek haar spirit.

Mijn spirit.

In plaats van door mij heen, komt deze tekening als een expressie van mij, uit mij.

En hier stoppen mijn woorden.
Ik kan gewoon niet beschrijven in hoeveel manieren dat me raakt.

Ik ben werkelijk in verwondering...

Liefs,

B.